Rozmowa z poetką Marzeną Król-Strzępką.

Od kiedy mieszkasz w Stanach?

Od 2000 roku, najpierw byłam w Connecticut, ale później przeniosłam się na Staten Island, gdzie mieszkam do tej pory.

Dlaczego zaczęłaś pisać wiersze?

Wychowałam się na warszawskiej Pradze. Okolica nie była wtedy za ciekawa, a u mnie w domu również było bardzo ciężko. Poezja, którą zainteresowałam się już w szkole podstawowej, była dla mnie zawsze odskocznią od codziennych trosk i problemów. Swoje smutki i żale nauczyłam się przelewać na papier. Rodzina nie podzielała mojej pasji. Zwłaszcza ojciec, któremu zdarzyło się zniszczyć moje wiersze.

Dlaczego zdecydowałaś się pokazać swoją poezję szerszemu gronu odbiorców?

Przez wiele lat pisałam tylko do szuflady. Tutaj, w Stanach, pracuję jako zawodowy kierowca. Przypadkowo kolega, którego raz podwoziłam do domu, zobaczył jeden z moich wierszy i bardzo mu się spodobał. Zachęcona tym opublikowałam kilka wierszy w mediach społecznościowych i odzew, co było dla mnie miłym zaskoczeniem, był bardzo pozytywny. Zdecydowałam się więc na kolejny ruch. Oczywiście w jakiejś części chcę również udowodnić, że nawet pochodząc z trudnego domu można stać się wartościowym człowiekiem i coś w życiu osiągnąć.

Co Cię inspiruje?

Piszę pod wpływem emocji. One są w życiu najważniejsze. Jak coś głęboko przeżywam, to słowa i myśli same układają się w głowie. Później wystarczy je tylko spisać.

Zamierzasz wydać swój tomik poezji, a póki co debiutujesz poetycko na łamach „Białego Orła”?

Tak i to jest kolejny ważny krok w tym kierunku. Czytam „Białego Orła” od lat i pomyślałam, że to jest to dobre miejsce na debiut. Wiem, że dzięki temu moja poezja trafi do wielu ludzi.

Życzymy w takim razie powodzenia w wydaniu własnego zbioru wierszy i dziękujemy za rozmowę.

Rozmawiał Marcin Żurawicz 

Nadchodząca miłość

Już niedługo, lada dzień
Zmieni życie, zniknie cień

Wzejdzie słońce, uśmiech wróci
Małe dziecię świat odwróci

Będziesz patrzeć jak się śmieje
Serce twoje oszaleje

Małe stópki, śliczne oczka
Z kępki włosków zrobisz loczka

I jak w baśni, w pięknym zamku
Z świecą tlącą na kaganku

Zechcesz zrobić z niej księżniczkę
Twego serca niewolniczkę

Podarujesz cały świat
Oczywiście ten bez wad

Pięknym kwieciem świat usłany
Szumem wiatru rozśpiewany

Ten z dmuchawcem i motylkiem
Z pszczółką, która siądzie gdzieś na chwilkę

Chcę uchylić rąbek nieba
Sięgnąć po gwiazdeczkę z nieba

Już nie mogę się doczekać
Żeby ujrzeć co mnie czeka

* * *

Deszczowe wspomnienie

Dzień ponury, deszcz za oknem
A ja w myślach sobie moknę

Przypominam sobie czas
Gdy w tym deszczu myłam twarz

Gdy skakałam po kałużach
I z uśmiechem w błocie nurzam

Bose stopy i kolana
Byłam wtedy roześmiana

Rozbawiona , rozszalała
I muzyka w głowie grała

W uszach słychać deszczu nuty
Szumem wiatru gdzieś obuty

Ten beztroski, błogi czas,
Który wtedy siedział w Nas

* * *

Poodaj rękę

Światła latarni, szarość w około
Zima nadchodzi, będzie wesoło

Śniegiem posypie, zmrozi nam nosy
Już nie pobiegasz po trawie bosy

I białym puchem przykryje ziemię
Już trzeba będzie zmienić odzienie

Zaczną się narty, jazdy na lodzie
Wszyscy zapomną o wielkim mrozie

Ale czasami spójrz przez swe ramię
Może podzielisz się z kimś ubraniem

Bo często z boku blisko przy tobie
Ktoś szuka wsparcia, dobroci w tobie

Byś się obejrzał i może zapytał
Biedaka, który pod ścianą zębami zgrzytał

Czy czasem czegoś mu nie potrzeba
Może ubrania, a może chleba

Nie gardź człowiekiem, nie sądź go z góry
Czasem teorie to istne bzdury

Los nieraz sprawia, że z milionera
Wpadniesz do studni goły do zera